Przejdź do zawartości

Park Narodowy Taï

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Park Narodowy Taï
Parc National de Taï
Ilustracja
park narodowy
Państwo

 Wybrzeże Kości Słoniowej

Data utworzenia

1973

Powierzchnia

3500 km²

Położenie na mapie Wybrzeża Kości Słoniowej
Mapa konturowa Wybrzeża Kości Słoniowej, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Park Narodowy Taï”
Ziemia5°45′N 7°07′W/5,750000 -7,116667
Strona internetowa
Park Narodowy Taï[a]
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Państwo

 Wybrzeże Kości Słoniowej

Typ

przyrodniczy

Spełniane kryterium

VII, X

Numer ref.

195

Region[b]

Afryka

Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę

1982
na 6. sesji

Park Narodowy Taï (fr. Parc National de Taï) – park narodowy w południowo-zachodnim Wybrzeżu Kości Słoniowej, położony między rzekami Sassandra i Cavalla, niedaleko granicy z Liberią. Park założono w 1973 roku, a w 1982 roku wpisano go na listę światowego dziedzictwa UNESCO ze względu na dużą różnorodność form flory i fauny na jego obszarze.

Warunki naturalne

[edytuj | edytuj kod]

Obejmuje ok. 3500 km² obszaru jednego z ostatnich pierwotnych lasów deszczowych w Afryce Zachodniej. Jest to największa enklawa leśna w tym regionie kontynentu. W południowej części parku lasy pokrywają lekko pofałdowaną równinę (najwyższy szczyt Niénokué, ok. 623 m n.p.m.). Występują tu wysokie na 40-60 metrów drzewa oplatane lianami i porośnięte epifitami tworzące gęsty dach. Botanicy naliczyli 1300 gatunków roślin wyższych, z czego ponad połowa występuje tylko w tym parku. Żyje tu też wiele zagrożonych gatunków zwierząt, m.in. hipopotam karłowaty. Spotyka się też słonie, lamparty i liczne gatunki małp, ptaków i gadów.

Zagrożenia

[edytuj | edytuj kod]

Ze względu na trwającą w kraju wojnę domową i związane z nią wzmożone kłusownictwo organizacja UNESCO w ostatnim czasie uznała park za miejsce zagrożone na liście dziedzictwa ludzkości. Szczególnie zagrożonymi zwierzętami w parku są słonie ze względu na cenny towar, jakim jest kość słoniowa. Populacja słoni zmalała w latach 1979–1999 z 1800 do zaledwie 100 osobników. Dodatkowo hipopotamy są dla tamtejszej ludności cennym źródłem mięsa, podobnie jak małpy i antylopy. Krokodyle i lamparty giną natomiast z uwagi na fakt, iż ich cenne skóry stanowią główne źródło zarobków dla wielu osób zamieszkujących obrzeża parku.

Dla ochrony parku przed osadnikami, drwalami i poszukiwaczami złota, park otoczono szeroką szosą, lecz to przyczynia się tylko do szybszej jego zagłady.

Ponadto teren ten jest narażony na katastrofalne powodzie, erozję gleby oraz 30% spadek ilości opadów.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Peter Grobel, Skarby przyrody. Parki narodowe i rezerwaty pod opieką UNESCO, Warszawa 1999.